ΘΕΜΑ: Για πειτε την ποιο ακραιως επικυνδυνη εμπειρια σ&#

Λοιπον, σημερα κατα τις 8.00 βρισκομουν μεσα στο Passat μποτιλιαρισμενος στην Βασ. Σοφιας και σκεφτομουν διαφορα περι αυτοκινητων....Κοιτουσα τους αεροσακους, θαυμαζα την ποιοτητα κατασκευης (πλακα κανω ετσι...) και αισθανομουν μια ευφορια καθημενος αναπαυτικα στο τεραστιων διαστασεων και κυρους Γερμανικης μ@λ@κι@ς...δημιουργημα. Εκει λοιπον μεσα στον ηχο διαφορων ατμοσφαιρικων ασματων της 10τιας 80 οπως το "Off" της Κathy Birns αποκομενος απο το εξωτερικο χαοδες περιβαλον θυμηθηκα το Οτομπιανκι το οποιο το καημενο σου δινει ακρβως την αντιθετη αισθηση....Οσο ασφαλεια ενιωθα μεσα στο Γερμανικο πραμα τοσο ευαλωτος νιωθω μεσα στο 112. Ειναι βλεπεις και η συνηθεια που εχουμε πλεον με τα συγχρονα αυτοκινητα η οποια αυξανει ακομη περισσοτερο αυτη την αισθηση.
Και τοτε η μνημη μου πηγε αρκετα χρονια πισω οταν ειχα πρωτοαποκτησει το 112 σε ηλικια 18 χρονων. Δεν υπηρχε μερα για χρονια...που να επιστρεψω σπιτι και να μη "σταυροκοπηθω" που γυρισα πισω...To λεω συχνα και δοξαζω το Θεο που ημουν τοσες πολλες φορες τυχερος εκει που μονο μια μπορει καποιος να ηταν ατυχος...
Ενα συμβαν απο ολα που θυμαμαι και ακομη τρεμω που το σκεπτομαι ειναι το εξης:
Πασχα 1986 σε ηλικια 18,5 ετων. Τοποθεσια Κοστα Πορτο Χελι. Ωρα 12.00-13.00. Υπαρχει ανηφορα 700 - 800 μετρα οπου στο τελειωμα της καταληγει σε κατηφορικη αριστερη και στο καπακι σε παρατεταμενη κατηφορικη δεξια. Στην πρωτη στροφη μπορεις να μπεις με καλα χλμ  μιας και ερχεσαι με αρκετα απο την ανηφορα και δεν κλεινει αποτομα. Αμεσως ομως ακολουθει η αριστερη οποτε αναγκαστικα φρεναρεις οπου αν καταφερεις και στριψεις με 70+ ειναι υπερβολικα πολλα. Για παραπανω χλμ θες τοποθετηση η αψογες γραμμες, που για να τις παρεις θα πρεπει ο δρομος να ειναι κλειστος διοτι δεν υπαρχει ορατοτητα...Ανεβαινω λοιπον την ανηφορα περι τα 130, παιρνω την αριστερη γυρω στα 100 οπου δεξια μπροστα μου βλεπω 2-3 ξανθιες νεανιδες με ποδηλατα τις οποιες... τρομαρα μου... αποφασιζω να εντυπωσιασω με τις οδηγικες μου ικανοτητες!! Οπως σας ειπα το να στριψεις με 70+ στην επομενη κατηφορικη δεξια ειναι μεγα τολμημα... Φανταστειτε λοιπoν ενα Α112 ψηλο καμαρωτο με cinturato P3 να ορμαει θρασυτατα με περιπου 95 χλμ στην εν λογω στροφη!!! Καλυτερα να μην φανταστειτε...Ξεκολημα σχεδον αμεσο...και παρατεταμενη πλαγιολησθηση για αρκετα...αρκετα...αρκετα.....μετρα....εχοντας πιασει οπως καταλαβαινετε ολο το μηκος και πλατος του δρομου! Απο το αντιθετο ρευμα ανεβαιναν 3-4 αυτοκινητα, οπου ευτυχως ο πρωτος προλαβε και ακινητοποιηθηκε (τελειως) για να περασει ξυστα απο μπροστα του ο Vatanen...!(Οπου και αυτος ακομη παιζεται το αν θα μπορουσε να το κανει!!!).  Περιτο να σας πω οτι ο ιδρωτας θα πρεπει να ειχε διαπερασει ακομη και τις ταπετσαριες των καθισματων...για να μη πω και την μοκετα! Τωρα αν με ρωτησετε τι και πως εγινε δεν ξερω να σας απαντησω..Ηταν απλα το "μαγικο χερι" εκ των ανωθεν οπως συνηθιζω να λεω το οποιο αποφασισε κι εστριψε (οχι μονο τοτε αλλα και για πολλες αλλες φορες) το μικρο αγαπημενο μου 112,  επαναφεροντας το ανεπαφο στην ευθεια που ακολουθουσε με μενα εναν απλο θεατη του ολου συμβαντος.....
Το γεγονος παντως ηταν οτι οι κοπελιες οντως θα πρεπει να εντυπωσιαστηκαν!!!

Για πειτε λοιπον τωρα ενας ενας την δικη σας πιο ακραια αλλα αισιως ληξουσα εμπειρια με το Autobianchi σας ???

  Εγώ έχω  εμπειρίες ,ως συνοδηγός όμως .Το εν λόγω όχημα κολλητού Α112 junior 5ης σειρας κίτρινο τρομάρα του με ΚΡΟΚΌΔΕΙΛΟ όμως μοτέρ ABARTH.O κολλητός τρελό ΤΙΜΟΝΙ.Μπεγλερίζει οποιαδήποτε κατασκευή με τροχούς ακόμα και παιδικό καροτσάκι.Ανεβαίνουμε λοιπόν το Κηφισό προς κηφισιά δίχως αύριο κυνηγώντας ακόμα και τις μπαριέρες με άπειρες σφήνες από τέρμα δεξιά σε τέρμα αριστερά κοκ.Οι παλιότεροι θα θυμούνται τα φανάρια στη RENAULT.Αφου λοιπόν το έχουμε ψήσει το εργαλείο ,μας πιάνει  κόκκινο στο παραπάνω φανάρι και ο κολλητός ......πατάει φρένο.Φτάνουμε πρώτοι στο φανάρι .....μετά από δεκάδες τετ α κε ,στριγγλιμα των ελαστικών και καπνους .Τι είχε γίνει?????Κόπηκε η βάση της ζανφόρ και κόλλησε ο τροχός στο θόλο...με 60-70 χλμ. Μας κόπηκε η περίοδος!!!!πλάκα κάνω αλλα καταλαβαίνετε το σοκ. Η μούτζα βέβαια πήγε σύννεφο απο τους προηγούμενα κυνηγημένους.Βάλαμε το πληγωμένο εργαλείο στην άκρη kai φηγαδευτήκαμε εγκαίρως από φιλικό FIAT 127.

Τελικά έχεις ταλέντο aggelkos στο γράψιμο! Ακόμα γελάω με το "ψηλό καμαρωτό" άτι σου!
 Οί δικές μου εμπειρίες με το πρώτο μου Α112 ξεκίνησαν από την πρώτη κιόλας μέρα! Από τότε και μέχρι σήμερα το ίδιο χέρι που βοήθησε και σένα, κράτησε και μένα στο δρόμο μέχρι και σήμερα, αποφεύγωντας δέντρα, κολόνες, σταθμευμένα, κυρία με καροτσάκι, γιαγιάδες, παπούδες, ταρίφες και ένα σωρό άλλα που βρέθηκαν μπροστά μου, η μάλλον γύρω μου, αλλά δεν κατάφερε να με σώσει από ένα φουσκωτό! Καλά διαβάσατε "φουσκωτό". Πρέπει να είμαι ένας από τους λίγους οδηγούς που κατάφεραν να συγκρουστούν στη στεριά με πλεούμενο!
 Όμως δεν θα σας μιλήσω για αυτήν την εμπειρία μια και ο aggelkos ζήτησε να περιγράψουμε ιστορίες με αίσιο τέλος! Θα σας πω λοιπόν για μια τρομακτική εμπειρία που έζησα ένα βραδάκι στο Διόνυσο την περιόδο που υπηρετούσα στο Πολεμικό Ναυτικό.
 Ένα απόγευμα λοιπόν περίπου τέτοια εποχή το 1995 αποφάσισα να το σκάσω από την Αγία Μαρίνα που υπηρετούσα και να περάσω μερικές ώρες μαζί με τους φίλους μου στο σπίτι μου στη Κηφισιά, μέχρι την βραδινή μου βάρδια (12 - 4). Όλα καλά λοιπόν φεύγω απο εκεί και μέσω Μαραθώνα φτάνω στο σπίτι, και μέχρι τις 9 όλα κοιλούσαν ομαλά. Μέχρι να χτυπήσει το τηλέφωνο στο σπίτι (κινητά δεν υπήρχαν τότε!) και να με ειδοποιήσουν πως έπρεπε γρήγορα να γυρίσω πίσω γιατί η απουσία μου είχε γίνει αντιλειπτή. Γρήγορα μπαίνω στο Autobianchi και εξαφανίζομαι με τους κτύπους της καρδιάς μου να έχουν φτάσει ήδη σε τριψήφιο αριθμό ανά λεπτό. Αποφασίζω μια και η διαδρομή θα ήταν συντομότερη να πάω από Διόνυσο. Το ψιλόβροχο είχε αρχίσει να πέφτει και τα λάστιχα μου ήταν πάντα σχεδόν τελειωμένα μια και στο Α112 δεν είχα βάλει ποτέ καινούργια λάστιχα! Το στρίγγλισμα των λάστιχων δεν το είχα ακούσει ποτέ στο φρενάρισμα!
 Λίγο πριν τις πρώτες στροφές του Διονύσου στις ευθείες πήγαινα με 130-140 και συναντώ πρωπορευόμενο όχημα να κινήται σε λογικούς ρυθμούς. Πλησιάζω και βλέπω "Lancia Delta Integrale"! Πάω να περάσω με την φόρα που είχα αλλά που! Ένα φφφφσσστττ και η προσπέραση ναυάγησε. Ακολούθησα αναγκαστικά, ευχόμενος να την χάσω από τα μάτια μου γρήγορα μιας και η προσπέραση θα ήταν αδύνατη, έλα όμως που μετά τις πρώτες στροφές η απόσταση μεταξύ μας μειώθηκε και πάλι και σε λίγο βρήσκομαι στον προφυκτήρα της και "πιέζω και πάλι για την ΠΡΩΤΙΑ". Να σημειωθεί πως το πλήρωμα της Lancia δεν έχει δει τι αυτοκίνητο βρίσκεται πίσω του γιατί στην πρώτη προσπάθεια δεν έφτασα ούτε μέχρι την πίσω πόρτα. Η Lancia ανοιγόταν στις ευθείες και εγώ πλησίαζα στις στροφές. Κατάλαβα όμως πως τα "παιδιά" δεν γνώριζαν καλά την διαδρομή και έγω είχα πολύ μεγάλο πλεονέκτημα! Είχα αρχίσει να πιστεύω πως το μικρό μου "τέρας" θα είχε μια τρομερή ιστορία να πει την επόμενη ημέρα στους γκαζοφωνιάδες φίλους μου! "Σας λέω την ξέσκισα....", "ο τύπος δεν το πίστευε" και άλλα τέτοια. θα γινόμουν επιτέλους ο ήρωας της παρέας με προσπέραση integrale στο ενεργητικό μου! Πίεσα λοιπόν όσο πιο πολύ μπορούσα και πέρίμενα μια μικρή ευθεία "κριφή" αμέσως μετά από μια κλειστή δεξιά ανηφορική που, όπως και έγινε, θα την έπαιρνα πιο γρήγορα από την Lancia και θα πεταγόμουν για προσπέραση στην ευθεία πριν με πάρουν χαμπάρι! Τέρμα το γκάζι με τρίτη αλλά και πάλι ούτε μέχρι την πίσω πόρτα δεν έφτασα! Η Lancia μπόρεσε εύκολα να πεταχτεί μπροστά και να με ταπεινώσει σαν το σκυλί που χαμηλώνει το κεφάλι όταν το μαλώνεις. Όμως για στάσου....... ρε συ αυτός παραπάει γρήγορα και ακολουθεί αριστερή ανηφορική κλειστή που όπως φαίνεται δεν την έχει δει και και........βλέπω τα φώτα του φρένου να άνάβουν, τους μπροστινούς τροχούς της Lancia να στρίβουν και το αυτοκίνητο να γλιστρά με τα μούτρα προς την εξωτερική πλευρά και κατευθείαν πάνω στο βράχο! Ήμουν τόσο αποροφημένος από αυτά που έβλεπα που δεν είχα συνηδητοποιήσει πως και εγώ βρισκόμουν σχεδόν πάνω στη στροφή αλλά με χιλιόμετρα που δεν μου επέτρεπαν να στρίψω ούτε και με ράγες στο δρόμο. Αφηνω στιγμιαία το γκάζι και γράφω ένα μεγαλοπρεπές και ακαριαίο τετ-α-κε στην άσφαλτο, ευτυχώς όμως μέσα στα όρια του δρόμου και πίσω από τους καπνούς και τα χώματα που σήκωσε η Lancia. Τραβιέμαι αμέσως στην άκρη του δρόμου και βγαίνω πανικόβλητος να δώ αν "τα παιδιά" είναι εντάξει. Ο οδηγός της Lancia ανοίγει την πόρτα του και βγαίνει μια χαρά "κουστουμάτος" όπως και ο συνοδηγός. Και μόλις αντικρύζει το Α112 μου λέει: "Άσε ρε φίλε....δεν έχει ανάρτιση το ριμάδι" ντροπιασμένος και μη θέλοντας να πιστέψει πως αυτό που τον κινηγούσε ήταν το μικρό και ταπεινό autobianchi μου! Εκείνη τη στιγμή βρέθηκα στο απόγιο της οδηγικής μου καριέρας και φουσκομένος όπως ήμουν από περηφάνια τους λέω "παιδιά να προσέχετε γιατι γλιστράει πάρα πολύ σήμερα!" Τι το 'θελα και το είπα αυτό! Ο χάρος παραμόνευε εκείνη την ημέρα αλλά δεν ήταν γραφτό μου να πάω με Α112!
 Μπαίνω μέσα και ξεκινάω και πάλι για το στρατόπεδο με χαλαρό ρυθμό και μυαλό που σίγουρα δεν βρισκόταν στο δρόμο. Περνάω τον Άγιο Πέτρο και αρχίζουν η κατηφορικές. Παναγία μου, είχα ξεχάσει εντελώς ότι έπρεπε να βιαστώ και έτσι ανέβασα και πάλι ρυθμό. Λίγο πιο κάτω όμως και χωρίς καμία προειδοποίηση μετά απο μια δεξιά κατηφορική νιώθω το πίσω μέρος πάλι να γυρνάει και να μην μπορώ να το σώσω. Πατάω φρένω μην μπορώντας να κάνω τιποτα άλλο και διαγράφω και πάλι τετ-α-κε και βρίσκομαι στο χείλος του γκρεμού στην αριστερή πλευρά του δρόμου να τιμονεύω το Α112 με την όπισθεν κοιτώντας τον γκρεμό αριστερά μου και με το πόδι να κοντεύει να βγει στο μηχανοστάσιο. Το θυμάμαι σαν τώρα. Παταγα το φρένο με όλη μου τη δύναμη αλλά το αυτοκίνητο δεν έδειχνε κανένα σημάδι να θελει να σταματήσει. Σύρθηκα καμιά 50αρια μέτρα και τελικά σταμάτησα ακριβώς στη άκρη του δρόμου, δεν μπορούσα καν να βγώ έξω. Η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει και δεν το πίστευα πως έγινε και δεν κουτρουβάλισα κάτω τον γκρεμό.(το χέρι που λέγαμε)
 Το χειρότερο όλων όμως ήταν όταν εμφανίστηκε μετά από λίγο μπροστά μου η πληγωμένη Lancia να κατεβένει την κατηφόρα αργά αργά και τους δύο "κουστουμάτους" να με κοιτούν με βλοσηρό ύφος να στέκομαι στο χείλος του γκρεμού.

ΡΕΖΙΛΙ!!!!!!!!!!!!!!!!

Goudouth σε βλεπω να περιγραφεις το συμβαν με μεγαλη λεπτομερεια....φανταζομαι πως οντως θα πρεπει να τα ειχες "δει ολα"...!!!! Πιστευω παντως οτι δικαιωματικα θα πρεπει να περηφανευεσαι σε οτι αφορα τη Lancia ασχετα το οτι δεν την περασες...Σκεψου μονο οτι αν το ειχες καταφερει θα ηταν αρκετα δυσκολο και γι αυτους να το κανουν μιας και οι ευθειες, ειδικα στο κοματι πριν τον Α. Πετρο, ειναι σχεδον ανυπαρκτες....Ειμαι σιγουρος παντως οτι οπως εσυ ετσι κι αυτοι ακομη θα θυμουνται το συμβαν!!

Τι εγινε ρε παιδια...δεν βλεπω την κινητοποιηση που περιμενα...Αutobianchi οδηγουσατε η Datsun Cherry με αγαπημενο σας moto "σπευδε βραδεως...."!!!. Μηπως παλι θελετε να αλλαξουμε τον τιτλο σε επικινδυνες εμπειριες ανεξαρτητου καταληξης...? (οχι τιποτε αλλο, να μαθουμε κι ολας τι εφτιαξε ο Goudouth με το φουσκωτο!!)

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 99.ΕΙΜΑΙ 18 ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΨΙΛΑ.ΜΟΛΙΣ ΕΧΩ ΠΑΡΕΙ ΔΙΠΛΩΜΑ.Ο ΣΕΙΣΜΟΣ ΜΕ ΠΗΓΕ ΛΙΓΟ ΠΙΣΩ.ΚΑΝΩ ΚΡΟΥΣΗ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΑΜΑΞΙ.ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΤΡΕΛΟΣ ΕΙΣΑΙ ΕΓΩ ΣΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΣΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΟΥΤΕ ΠΑΤΙΝΙ(ΚΛΑΣΙΚΗ ΗΛΙΘΙΑ ΑΤΑΚΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΑΔΩΝ).ΟΤΑΝ ΤΕΛΙΚΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΟΤΙ ΣΕ ΜΙΑ ΤΕΤΡΑΜΕΛΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΠΟΥ ΟΔΗΓΟΥΣΑΝ ΤΑ 3 ΜΕΛΗ ΚΑΙ ΣΕ ΛΙΓΟ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΤΕΡΤΟ ΟΤΙ ΜΕΧΡΙ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΤΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΜΑΣ ΑΜΑΞΙ ΕΝΑ Α112 ELEGANT ΤΟΥ 77 ΗΤΑΝ ΠΙΑ ΛΙΓΟ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΕΝΑ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ COROLLA ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΤΟ Α112 ΠΕΡΑΣΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ.ΠΕΓΕ ΜΟΥ ΤΟ ΕΒΑΨΕ ΜΟΥ ΤΟ ΣΕΝΙΑΡΕ ΚΑΙ ΜΟΥ ΤΟ ΕΔΩΣΕ.ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ 11 ΤΟΥ 03 ΠΟΥ ΔΩΣΑΜΕ ΤΙΣ ΠΙΝΑΚΙΔΕΣ ΕΠΕΙΔΗ ΠΗΡΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΑΛΛΟ ΔΕΝ ΜΕ ΠΡΟΔΩΣΕ ΠΟΤΕ ΟΥΤΕ ΟΤΑΝ ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ ΦΟΡΤΩΜΕΝΟ ΜΕ 5 ΓΟΜΑΡΙΑ ΠΙΤΑ ΟΛΟΙ ΑΠΟ ΒΟΤΚΑ ΤΡΑΒΗΞΑ ΤΟ ΧΕΙΡΟΦΡΕΝΟ ΣΤΗΝ ΕΥΘΕΙΑ ΜΕ 120ΧΛΜ. ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 6-7 ΣΒΟΥΡΕΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΔΙΠΛΑ ΑΠΟ ΚΑΤΙ ΑΝΤΛΙΕΣ ΜΙΑΣ ΒΡ ΟΥΤΕ ΟΤΑΝ ΕΝΑ  ΒΡΑΔΥ ΦΕΥΓΩΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΓΗΠΕΔΟ ΤΗΣ ΛΕΩΦΟΡΟΥ ΤΡΕΧΩΝΤΑΣ ΜΕ ΣΤΑ ΣΤΕΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΩ ΤΑ ΝΤΟΥΜΑΝΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΑΚΡΥΓΟΝΑ ΠΟΥ ΕΡΕΙΧΝΑΝ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΛΟΓΟ ΕΠΕΙΣΟΔΕΙΩΝ ΠΕΤΑΧΤΗΚΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ ΕΝΑΣ ΜΑΤΑΣ ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΧΕΡΙ ΠΟΥ ΛΕΝΕ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΕΚΑΝΕ ΝΑ ΠΕΡΑΣΩ ΤΣΙΜΑ ΤΣΙΜΑ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΚΑΡΙΣΜΕΝΑ(ΟΧΙ ΟΤΙ ΘΑ ΜΕ ΧΑΛΑΓΕ ΚΙΟΛΑΣ ΑΝ ΤΟΝ ΧΤΥΠΟΥΣΑ ΤΟΝ ΠΟΥΣΤΟΜΠΑΤΣΟ)ΤΩΡΑ ΣΤΑ 26 ΜΟΥ ΕΧΩ 2 Α112 ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΑ ΧΑΙΡΩΜΑΙ.ΤΕΛΟΣ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΠΩ ΟΤΙ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΠΟΛΥ ΤΥΧΕΡΟΣ ΠΟΥ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΤΥΧΑΙΑ ΠΡΙΝ 2 ΧΡΟΝΙΑ ΓΝΩΡΙΣΑ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ(GOUTOUTH)THN ΠΡΟΕΔΡΑΡΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΛΕΥΤΕΡΗ(VELOCE) ΠΟΥ ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ ΜΟΥ ΦΙΛΟΙ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΜΟΥ ΑΝΟΙΞΑΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΟΥ ΔΙΝΟΥΝ ΣΩΣΤΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ.ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΜΗΝ ΕΓΙΝΑ ΚΟΥΡΑΣΤΙΚΟΣ!!!!!!!!!!!!!!

Η προεδράρα, δε σου μιλάει πια,γιατί θα πάρεις ΤΣΕΛΙΓΚΑ ;D