Εγώ πιστεύω ότι το οποιοδήποτε αυτοκίνητο μπορεί να γίνει έρωτας ή εμμονή. Όχι απαραίτητα επειδή είναι καλό αυτοκίνητο. Όλοι οι λόγοι που αναφέραμε παραπάνω μπορούν να δημιουργήσουν εμμονή. Παίρνω παράδειγμα από τον εαυτό μου. Όλη μου η ενασχόληση με το αυτοκίνητο και δη το παλιό είναι πολύ πρόσφατη. Δεν ξεπερνάει τα τέσσερα χρόνια. Πώς έγινε;
Παλιότερα τα αυτοκίνητα δεν με απασχολούσαν καθόλου. Όταν ήμουν εικοσάρης εκεί που όλοι τρελλαίνονται να αποκτήσουν αυτοκίνητο εγώ ονειρευόμουν σκάφη. Και ήθελα με τα πρώτα λεφτά που θα έβγαζα να πάρω σκάφος όχι αυτοκίνητο. Φυσικά αυτά τα πράγματα δεν γίνονται. Αλλά το αυτοκίνητο ήταν ένα αδιάφορο εργαλείο. Οδηγούσα το Audi του πατέρα μου, μετά το Υ10, μετά ένα Renault 21, μετά το τωρινό μου laguna estate. Όλα είχαν κάτι που τα έκανε διαφορετικά και το αναπολώ αλλά ως εκεί. Φυσικά πάντα ονειρευόμουν την καρτ αίσθηση του Μίνι της θείας μου που μου το έδινε όταν ήμουν φοιτητής και βέβαια του Αutobianchi του γαμπρού μου. Αλλά ως εκεί.
Κι έπειτα όταν πήρα το laguna μου μπήκε η ιδέα να το βρω σε μινιατούρα. Και μετά μου άρεσε και σκέφτηκα να βρω και το audi. Εκείνη την εποχή είχε αρχίσει να χειροτερεύει η υγεία του πατέρα μου και σκέφτηκα ότι θα ήθελα να έχω σε μινιατούρα το αυτοκίνητο που θα μου θύμιζε τις καλές εποχές που ήταν νέος και δύνατός. E, αυτό ήταν! Η μινιατούρα του Αudi, που την βρήκα στο ίδιο χρώμα με το αυτοκίνητο του πατέρα μου με ξετρέλλανε. Κόλλησα. Άρχισα να αγοράζω και να διαβάζω οτιδήποτε σχετικό έβρισκα με αυτό το μοντέλο, ενώ παράλληλα συνέχισα να αγοράζω μινιατούρες επεκτεινόμενος στα αυτοκίνητα της εποχής των παιδικών μου χρόνων.
Σιγά - σιγά μου μπήκε ύπουλα η ιδέα να πάρω και ένα πραγματικό Audi ίδιο με του πατέρα μου. Μου πήρε ένα χρόνο να το τολμήσω. Βρήκα ίδιο. Το πήρα. Το έφτιαξα. Και τώρα φτιαγμένο και λαμπερό το θαυμάζω απεριόριστα. Έτσι προέκυψε αυτός ο έρωτας. Δεν μπορώ ποτέ να φανταστώ ότι θα βαρεθώ, θα μου φύγει η όρεξη και θα το πουλήσω ή θα το παρατήσω. Πάει κόλλησα για πάντα.
Ιδιόμορφη διαδρομή πράγματι. Μερικές φορές δεν με αναγνωρίζω. Τι δουλειά έχω εγώ με τα αυτοκίνητα σκέφτομαι. Εμένα πάντα μου άρεσε η θάλασσα!
Αλλά το μικρόβιο δουλεύει και δεν με αφήνει να ησυχάσω. Λίγο καιρό μετά άρχισα να ξεθαρρεύω περισσότερο. Αφού το έκανα μία φορά γιατί να μην το κάνω και δεύτερη; Κι ενώ η συλλογή μινιατούρων έπαιρνε μεγάλες διαστάσεις, τα βιβλία και οι γνώσεις για τα κλασικά αυτοκίνητα μεγάλωναν και άρχισαν να έρχονται στην επιφάνεια οι παιδικοί έρωτες: Citroen DS, Volvo Amazon, Mini, Citroen 2CV, Autobianchi, Renault 4L, Rover 2000, Peugeot 404.... H λίστα έχει μακρύνει πολύ. Εϊχα σταμπάρει ένα Ford Taunus 12M. Ήταν το πρώτο μας αυτοκίνητο. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν ένα καλό αυτοκίνητο. Αλλά είχα πλέον άλλη οπτική και ... είχα κολλήσει! Και τελικά έφτασε στα χέρια μου. Δεν το έχω ανακατασκευάσει ακόμη, αλλά το γυάλισμα που έχει φάει δεν περιγράφεται. Κόλλησα και μ'αυτό. Κι ας φοβάμαι να το πάω πάνω από 80.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Α112. Και ίσως να υπάρχει και άλλο μέλλον. Έτσι λοιπόν ξεκίνησε για μένα αυτή η υπόθεση. Κι ενώ υπάρχει το Audi πάνω απ'όλα και τα υπόλοιπα αδυνατώ να με φανταστώ να τα αποχωρίζομαι. Δεν μπορώ να δώσω κάποιο για κάποιο άλλο καλύτερο....
