ΘΕΜΑ: Τι σας εκανε και πηρατε Autobianchi ?

Σκέψου όμως οτι και οι δικές σου αγάπες θα είναι κουμπάρες μου  χααχαχαχαχαχαχαχα.... ασε που θα πρέπει να δηλώνουμε ανατολίτες (με περισσότερες απο μία γυναίκες)
Ας την βρώ γνήσια εγώ και την κάνω και εκθεσιακό κομάτι!!! ;D

[ Ας την βρώ γνήσια εγώ και την κάνω και εκθεσιακό κομάτι!!! ;D
[/quote]

στην βρηκα εγω και σε τιμη πραγματικα ΕΥΚΑΙΡΙΑ και αν δεν ηταν αγροτικο στη αδεια > >θα ηταν το καινουργιο μας οικογενειακο αυτοκινητο (μαλλον θα με χωριζε βεβαια η γυναικα μου ;D)
www.car.gr/classifieds/cars/view/209490/

βεβαια υπαρχει και αυτη αλλα η τιμη της :'(
www.car.gr/classifieds/cars/view/84830/

Πάμε αρκετά χρόνια πίσω, στο 1977. Έψαχναν οι γονείς μου για 2ο αυτοκίνητο. Το μικρόβιο το είχα απο πολύ παλιά και ήταν λογικό να πάρουν τη γνώμη του "ειδικού"
Εκείνη την εποχή λοιπόν ήταν το Mini και το Bianchi. To Mini αποκλείστηκε χωρίς πολλά πολλά και έμεινε μόνο το Α112.
Επίσκεψη στην ΩΤΟΠΟΛ για να το δουν και οι γονείς. Θυμάμαι τα πάντα σαν να ήταν χτες. Είχε 218000 δρχ το Elegant και 268000 το Abarth. Τη βασική έκδοση δεν τη κοιτάξαμε καθόλου. Η διαφορά τότε ήταν μεγάλη για το Abarth και παρόλες τις μάχες που έδωσα, καταλήξαμε στην πλούσια έκδοση του Elegant με μεταλλικό χρώμα, φυμε τζάμια με θερμαινόμενο πίσω και στροφόμετρο.
Ηταν ακριβώς αυτή η έκδοση με το καρώ σαλόνι.


Μετά απο 2 χρόνια που πήρα το δίπλωμα ήρθε στα χέρια μου και νόμιμα. Πέρασα υπέροχα μαζί του για 4 χρόνια, ώσπου κάποια στιγμή έγινε το μοιραίο και ήρθαν τα πάνω κάτω.  Το αυτοκίνητο ξαναφτιάχνεται από την αρχή, αλλάζοντας και εμφάνιση αλλά δεν ήταν το ίδιο. Αλλάχτηκε με ένα 127 Sport 1.3, αλλά αυτή είναι άλλη ιστορία. Η πρώτη αγάπη είναι μία.
Ξέρω πως είναι δύσκολο να βρεθεί καλοδιατηρημένο Α112 3ης σειράς, αλλά πάντα ελπίζω.

Οι ιστορίες μας είναι παράλληλες!
Αλλάζει ο τόπος, το χρώμα και λίγο τα έξτρα! (ίσως για αυτό στοίχισε οκτώ χιλιάδες λιγότερα).
Ευτυχώς εγώ άρχισα να το οδηγώ οκτώ χρόνια μετά την αγορά και γλύτωσε τα χειρότερα.
Πάντως και οι γονείς μου για αυτά τα 50 χιλ. δεν μπόρεσαν να πάρουν το Abarth.  ;D Μεγάλη διαφορά για εκείνη την εποχή. Και ήταν το ένα και μοναδικό αυτοκίνητό μας ever!
Είναι αλήθεια πως οι τρίτες σειρές σπανίζουν, όμως μην απογοητεύεσαι . . .

Το Junior είχε ο μπαμπάς. Σε λαχανί, με οροφή. Όπως το τωρινό μου. Θυμάμαι περίμενα να κοιμηθεί με τη μαμά, έπαιρνα τα κλειδιά από το σακάκι του και βουρ για βόλτες με φίλους
Στα δέκα μου :.
Ομολογώ πως δεν ήθελα να κοροιδέψω κανέναν. Πολύ περισσότερο τους γονείς μου. Αλλά δεν ξέρω...δεν μπορούσα να αντισταθώ στο άρωμα αυτού του αυτοκινήτου.Ούτε στον πράσινο φωτισμό του ταμπλό. Ούτε στον ήχο του.Ούτε στο γλυκίτατο μέγεθος του. Ούτε στις ατσάλινες ζαντούλες του με το υπέροχο πλαστικό τάσι τους, ούτε, ούτε ....τέλος πάντων μιλούσαμε για έρωτα. Και ήθελα να τον ξαναζήσω πρίν χρόνια. Μέχρι που βρέθηκε αυτό του Αντρίκου.
Το παρόν δεν μου λέει τίποτα. Προτιμώ να ζω με τις αναμνήσεις του παρελθόντος. Γι΄αυτό το αγόρασα. Γιατί είχε και έχει ψυχή.

Εντελη πιστευω οτι δεν υπαρχει κανενας που να του ..."ετυχε" το α112 και μετα να το ερωτευτηκε .Πιστευω οτι ολοι επηρεασμενοι απο την παιδικη μας ηλικια (και την ανεμελεια της ) μειναμε ερωτευμενοι με το α112 .

Και εγω παντως καπως ετσι , καβαλα το "δανειζομουν "οταν ημουν 14 αλλα ηταν abarth  ;D